Werkende moeders hebben gelukkiger kinderen
Ken je het sprookje 'De kleren van de Keizer'? Toen het uitkwam was er veel ophef over het boek 'Werkende moeders hebben gelukkiger kinderen." De kranten stonden er vol mee en de auteurs werden geïnterviewd over hun boude titel. Maar wie het boek daadwerkelijk leest krijgt het "De kleren van de keizer" gevoel: heeft dan niemand gezien dat het boek helemaal niet zegt dat werkende moeders gelukkiger kinderen hebben?? Pas in hoofdstuk 4 vind de oplettende lezer één zinnetje waarin dit gezegd wordt. Verder is het boek simpelweg een zelfhulpboek voor moeders.
Over de titel van het boek: Weikerts schieten eigen doel voorbij
De titel van het boek is prikkelend en suggestief, en deed in de media dan ook veel stof opwaaien. Maar de titel dekt in de verste verte de lading niet. Daarmee doen de auteurs zichzelf inhoudelijk onrecht, omdat ze veel meer informatie bieden dan de titel suggereert. Anderzijds zorgde de titel natuurlijk voor veel publiciteit en dat deed waarschijnlijk wel recht aan hun portemonnee. Overigens zegt Annegret Weikert zelf in een interview met het AD dat ze bewust voor een provocerende titel hebben gekozen om de aandacht te vestigen op het probleem van de overbezorgde, zich wegcijferende moeder. Het lijkt er op dat de titel dermate provocerend is dat ze hun doel vér zijn voorbij geschoten. Iedereen was zo druk over de inhoud van de títel dat de inhoud van het bóék ondersneeuwde.
Wat komt er wel overeen met de titel? In hoofdstuk 4 vond ik één alinea die betrekking heeft op de titel van het boek:
"Ook bij onze interviews ontdekten we: Moeders die de hele dag werken, zijn geen slechtere moeders dan moeders die er voor hun kinderen de hele dag zijn. Integendeel: Vrouwen met een baan concentreren zich, juist door hun tijdgebrek, op het wezenlijke bij de opvoeding. Ze lopen niet het gevaar hun kinderen te verwennen en tot onzelfstandige, veeleisende consumptie-kids op te voeden."
Waar gaat het dan wel over?
De Weikerts willen met dit boek bereiken dat moeders in de eerste plaats voor zichzelf gaan zorgen. "Want alleen een moeder die voldoende gelegenheid heeft om toe te komen aan het bevredigen van haar eigen behoeften, kan een gelukkige moeder worden." Ze zeggen dat dit boek anders is dan andere boeken over de combinatie baan en kinderen. I.p.v. adviezen te geven om jezelf te verbeteren willen de auteurs een weg wijzen om te ontsnappen aan de tredmolen. Bovendien hoeven vrouwen zich niet te verbeteren! Je hebt als vrouw alles al in huis; je moet er alleen op durven vertrouwen. De Weikerts hechten veel waarde aan het Moederinstinct: een combinatie van aangeboren instincten en verworven levenservaring. Een boodschap waar niets mis mee is!
Om vrouwen te helpen het zichzelf makkelijker te maken behandelen de Weikerts in vijf hoofdstukken de onderwerpen opvoeding, huishouden, relatie met je partner, een baan en de alleenstaande moeder. Ze doen dat op overzichtelijke en praktische wijze: met een uitroepteken aangegeven belangrijke punten, tips, stappenplannen en definities in een gekleurd kader. Om dit boek te schrijven spraken de Weikerts met een groot aantal vrouwen, mannen en kinderen. Zij stelden daarbij o.a. de volgende vragen:
Moeten moeders eigenlijk alles alleen doen?
Zijn moeders overal verantwoordelijk voor?
Worden ze daar gelukkig van?
Moeten vrouwen dan nog perfecter worden om met zichzelf tevreden te kunnen zijn?
Moeten ze voortdurend nog betere moeders worden om de ontwikkeling van hun kinderen echt optimaal te bevorderen?
Het antwoord op al deze vragen luidt volgens de Weikerts: Nee.
Goed nieuws voor vrouwen: Je bent goed zoals je bent!
Vrouwen hebben alle benodigde eigenschappen al, maar vergeten voor zichzelf te zorgen. De verhalen die de Weikerts hoorden deden hen denken aan een hamsterkooi: "waarin moeder hamster ijverig in de tredmolen rent om die draaiende te houden terwijl vader hamster intussen wat in de kooi rondloopt en de keutelige kleintjes om de beste peentjes vechten." Dit citaat zet de toon van het boek. Vrouwen moeten beter voor zichzelf gaan zorgen. Helaas zet het ook de toon voor de mannen, want die worden weinig positief afgeschilderd. In dit geval als een luie hamster.
Helder geschreven, maar oubollig en vol Stereotypes
De Weikerts zijn consequent in hun stelling dat vrouwen het zichzelf makkelijker moeten maken. Dat zijn ze minder in hun doelgroep. Het ene hoofdstuk richt zich tot vrouwen met een baan, en het volgende plotseling op vrouwen die fulltime voor hun kinderen zorgen.
De Weikerts hebben een heldere maar oubollige schrijfstijl. Door een matige vertaling lezen sommige zinnen wat lastig. Persoonlijk vond ik hun toon belerend en soms zelfs denigrerend, alsof ze tegen behoorlijk simpele zielen praatten. De opbouw is vrij helder. Het boek is niet neutraal; fulltime voor je kinderen zorgen wordt zeer negatief afgeschilderd. De auteurs hebben veel stereotypes.
Over Thuisblijfmoeders
"Heeft u het gevoel dat u iets zou moeten ondernemen om aan de sleur thuis te ontsnappen? Wilt u eindelijk weer eens de wereld buiten het gezin zien en paar nieuwe mensen leren kennen? (...) Hier begint u te zuchten? Te mooi om waar te zijn?"
Over Mannen
"Menig man heeft er geen enkel probleem mee de werkdag achter zich te laten en zich op zijn vrouw te richten. Natuurlijk niet om te voldoen aan de behoeften van zijn vrouw aan tederheid maar om zijn eigen seksuele behoeften door haar bevredigd te krijgen."
En sommige adviezen vond ik ronduit lachwekkend:
"U moet in geen geval, zoals vrouwen meestal doen proberen om invloed te krijgen op uw man door nog meer druk uit te oefenen of door hem zelfs om medezeggenschap te smeken. Wij willen u hier een heel ongebruikelijk wapen inde hand geven dat nog iedere man heeft klein gekregen: Laat hem links liggen."
Brengen de auteurs wat nieuws?
De nieuwe bron die de Weikerts voor dit boek aanboorden zijn de respondenten die ze geïnterviewd hebben om dit boek te schrijven. Helaas vertellen ze nergens hoe die respondentengroep er uit zag: wie waren ze? leeftijd? sociaal-economische klasse? hoe geworven? wat voor soort vragen? De auteurs noemen een Amerikaans onderzoek waaruit blijkt dat kinderen van moeders met baan en Thuisblijfmoeders even gezond waren. Prima, maar helaas vind je nergens in het boek terug welk onderzoek dit is. Er is geen literatuuropgaaf van gebruikte bronnen.
Geen wetenschappelijke onderbouwing
De aandacht die hun boek in de media kreeg staat niet in verhouding met de betrouwbaarheid van hun uitspraken en de inhoud van het boek. Als lezer heb je geen idee wie de respondenten waren, hoe de informatie is verzameld, en dus ook geen idee over de betrouwbaarheid. Er is geen enkele wetenschappelijke onderbouwing voor de titel van het boek.
Hoewel de titel veel stof doet opwaaien is de inhoud van het boek weinig vernieuwend. Door de neerbuigende toon zullen veel vrouwen zich niet aangesproken voelen door de auteurs denk ik. De boodschap is op zich positief: vrouwen moeten op zichzelf vertrouwen en niet te hoge eisen aan zichzelf stellen. Maar omdat de boodschap gebracht wordt alsof vrouwen Simpletons zijn verliest ze aan kracht en geloofwaardigheid. Maar als je eens wilt lachen om voorbeelden over hoe je met je man moet omgaan, is het best een aardig boek.
Het oog wil ook wat
Makkelijk hanteerbaar formaat. Het boek ziet er aantrekkelijk uit; het heeft een makkelijk hanteerbaar formaat en is dun, met 87 pagina's. De opmaak had wat ruimer gemogen. De bladzijden staan behoorlijk vol gedrukt.
De structuur van het boek had wat duidelijke gekund: d.m.v. grootte van de letters wordt de structuur aangegeven, maar duidelijker zou zijn wanneer dit werd ondersteund met cijfers. Zo zijn er geen hoofdstuknummers.
Achterin het boek zit een index, zodat je een bepaald onderwerp makkelijk terug kan vinden in het boek.
Wie zijn Annegret en Wolfgang Weikert?
Echtpaar Annegret en Wolfgang Weikert. Ze werken als Pedagogen in Duitsland. Ze zijn ouders van twee kinderen, en dus ook ervaringsdeskundigen. Samen schrijven ze pedagogisch opvoedkundige boeken.
