Fuck! Ik ben een feminist

Fuck! Ik ben een feminist
Rosa Wouters

Fuck! Ik ben een feminist is het verhaal van Roos Wouters. Roos is een dertigjarige, hoogopgeleide (iets wat ze vele malen benadrukt), moderne vrouw en moeder, die bij haar pogingen kind en baan te combineren een burn-out opliep.

Fuck! Ik ben een feminist, is feitelijk een aanklacht tegen een maatschappij die van vrouwen en mannen verwacht dat dat 'ze twee levens leiden in de tijd van één':

'Dit was dus de prijs van de vrijheid die de generatie van mijn ouders had bevochten: kiezen is verliezen, maar niet kiezen is onmogelijk. Zoals mijn grootmoeder voor de kinderen en het huishouden had gezorgd terwijl mijn grootvader de kost verdiende, zo moest ik van van mezelf al die dingen tegelijk.'

Naast een persoonlijk relaas is het boek ook een schets van deze tijd: Roos Wouters heeft diverse tijd- en lotgenoten geïnterviewd over hun ervaringen als werknemers en ouders. Bovendien laat Roos twee experts aan het woord: Christien Brinkgreve, auteur van het boek 'Wie wil er nog moeder worden?' en Jolande Withuis, feministe van het eerste uur.

Van klassiek feminisme naar femanisme

Roos Wouters serveert het klassieke feminisme af als 'vruchteloos' en 'ouderwets'. Vrouwen hebben er veel aan te danken, maar het klassieke feminisme is niet met haar tijd meegegaan en daardoor achterhaald.

In de onstane leemte signaleert Roos twee nieuwe stromingen: enerzijds de Powerfeministen onder leiding van Heleen Mees, anderzijds de Thuisblijfmoeders onder leiding van o.a. Fleur Jurgens. Maar deze twee extremen doen geen recht aan de grote groep mannen en vrouwen die een baan en een evenwichtig gezinsleven willen combineren, en dat brengt Roos tot het femanisme: een emancipatiebewegging die 'de rechten en plichten van mannen en vrouwen helpt bij te schaven zodat ze beter aansluiten bij de behoeften, wensen en verlangens van de nieuwe generatie.'

Combinatiemodel heeft de toekomst

Volgens Roos Wouters heeft het combinatiemodel de toekomst, een model waarbij beide partners een betaalde baan hebben en beide zorg dragen voor de opvoeding van hun kinderen. Om dit combinatiemodel makkelijker te maken pleit Roos voor een verandering in bedrijfscultuur, voor meer ruimte voor werknemers om hun eigen tijd in te delen en zo de combinatie baan en kind gemakkelijker te maken.

Stijl

Het boek leest heel gemakkelijk weg, is goed geschreven en er zit passie in Roos' pleidooi voor een omslag in ons denken over zorg en arbeid. Tussen de vele, vele boeken over vrouwen en arbeidsparticipatie onderscheidt dit boek zich door de persoonlijke invalshoek. Zoals velen voor haar beschrijft ook Roos Wouters de geschiedenis van het feminisme, maar ze doet dit door de ogen van een dertigjarige vrouw en ervaringsdeskundige.

Fuck! Ik ben een feminist is een schets van deze tijd

Fuck! Ik ben een feminist, is een schets van deze tijd. Van de vloek in de titel tot het beeld van zorg en opvoeding. Daarin ligt de kracht maar meteen ook de zwakte van dit boek. Evenals Heleen Mees richt ook Roos Wouters haar aandacht enkel op arbeidsparticipatie, en hoewel ze lippendienst bewijst aan het belang van zorg en opvoeding, presenteert ze de tijd waarin ze deze taken fulltime uitvoerde als ultiem dieptepunt van haar bestaan.

'Langzaam veranderde ik in de grijze muis die ik nooit had willen worden. Ik waste en boende, zoog en dweilde, sjokte in joggingpak achter mijn kinderen aan en genoot daar totaal niet van. Het liefst was ik weer aan het werk gegaan, zodat ik wat meer structuur in mijn leven zou krijgen en blij kon zijn om weer thuis te komen. Desnoods flink onder mijn niveau. Want een vierentwintiguursbestaan als huisvrouw met twee kleuters maakte me radeloos.'

Roos Wouters pleidooi voor een nieuw feminisme is even smal als de huidige definitie van emancipatie: beide lopen langs het smalle pad van arbeidsparticipatie.

Conclusie

Leuk en makkelijk te lezen boek met grote pretenties. Vernieuwend omdat Roos' femanisme opkomt voor zowel mannen als vrouwen in hun pogingen baan en kind te combineren.

Mannen zijn niet langer de vijanden, die meer moeten zorgen, maar medestrijders.

Toch riep het bij mij gemengde gevoelens omdat de hele focus van het boek gericht is op betaalde arbeidsparticipatie. Ik miste een groter kader, waarin ook het werk dat zorg en opvoeding zijn tot hun recht zouden komen.