Tropenjaar en Elisa Albert
Tropenjaar is een roman over het eerste jaar na de bevalling.
Maar vergis je niet, dit is beslist geen chick- of momlit. Daarvoor is de toon te rauw en te somber.
Tropenjaar: waar gaat het over?
De hoofdpersoon in Tropenjaar is Ari. Ari is bevallen van haar zoon Walker. En hoewel ze blij met hem is, voelt ze zich vaak somber. Een belangrijke oorzaak van haar somberheid is het verloop van haar bevalling. Die eindige namelijk in een spoedkeizersnee. En Ari kan dit maar niet los laten. Ze heeft de keizersnee als een verkrachting ervaren.
Dan komt voormalig cult-zangere Mina tegenover haar wonen. Mia is hoogzwanger, en Ari vindt haar interessant en sympathiek. Mia heeft de bevalling waarnaar Ari had verlangd: thuis en zonder complicaties. Maar met de borstvoeding gaat het moeizaam.
Elkaars kind borstvoeding geven?
En dan ontdekt Ari tot haar eigen verrassing dat borstvoeding geven iets is waar zij nou juist heel goed in is. Zij geeft Ari's zoontje de borst, en laat haar zoon Walker, een ervaren borstdrinker bij Mina drinken.
N.B. Aangezien borstvoeding zich aanpast aan het kind is dit een slordigheidje van de auteur, Elisa Albert. Ik denk tenminste niet dat Ari's borstvoeding die is afgestemd op een kind van zo'n 9 maanden optimaal is voor een pasgeboren baby.
Maar goed, deze constructie zorgt er wel voor dat Mina's borstvoeding goed op gang komt. Ari's ontdekking dat haar lichaam goed borstvoeding kan geven, helpt haar om haar evenwicht en zelfvertrouwen te herstellen.
Aan het eind van het boek gaat het weer wat beter met Ari.
Tropenjaar: feministisch pamflet en pro borstvoeding
Ogenschijnlijk gaat Tropenjaar simpelweg over het jaar na de geboorte. Maar Elisa Albert snijdt thema's aan als:
- Feminisme
- Het belang van borstvoeding
- Thuisbevalling versus ziekenhuis bevalling. Ari vindt dat de artsen = mannen in het ziekenhuis zich aan haar lichaam hebben vergrepen met hun spoed keizersnee.
- De promotie van kunstvoeding voor baby's
- Vervreemding van onze natuur
- Onderlinge solidariteit onder vrouwen
Conclusie over Tropenjaar
Tropenjaar kopen
De discussie/vraag over borstvoeding of flesvoeding is eindeloos en moet je maar niet meer willen voeren. Iedereen verdedigt zijn (haar) eigen keuze. Je kunt het ook niet veranderen, zoals andere keuzes wel.
Dus dat stuk boeit me niet (meer). Ik hoor het al 20 jaar (oudste is 20 jaar zeg maar).
Dat ziekenhuis/thuis bevallen verhaal is ook zo'n "ding". Het is gebeurd, voorbij, je kan het niet veranderen. Dus argumenten voor of tegen hebben geen zin. Je kunt je kind niet terugduwen en zeggen "ik doe het anders".
Verder is het voor een groot deel verkleinen van je "cognitieve dissonantie" zoals dat in de marketing zo mooi heet. Als je een (dure) Miele wasmachine koopt, ga je min of meer automatisch tegenover iedereen die keus "verdedigen", met argumenten die bij jouw keuze vallen.
Bevallingen thuis/ziekenhuis, voeding fles/borst, hou op. Het is gebeurd, en inmiddels eten ze brood neem ik aan (die van mij wel). Hoewel ik wel gezien heb in de tropen dat kinderen echt jaaaaarenlang de borst krijgen omdat "er niks anders is". Dat is geen keuze.
Ik vind een andere vraag veel belangrijker: als het niet goed ging (bv. de bevalling), hoe word je daar dan bij geholpen, wat zijn de mogelijkheden, hoe zoek je hulp, waar vind je dat. Maar ook: hoe kom je erachter dat je je zo ongelukkig voelt terwijl iedereen vindt dat je moet stralen van geluk (met een beetje geluk heb je een gezond kind, zeg maar). Dat er een groot trauma achter kan schuilen, ik zal maar zeggen "geen roze wolk" dáár mag wat mij betreft wel wat meer aandacht voor zijn.
P.S. Ik kan je posting niet meer vinden over gratis ansichtkaarten, maar ik heb er een voor je!
Geniet van de zon vandaag!
Toch kan het nog best lang pijn doen als het allemaal heel anders loopt dan je hoopt. Bij mijn oudste zoon was ik twee weken overtijd, kreeg een inleiding en helaas slechte begeleiding gehad bij de bevalling en ik ben als proefkonijn gebruikt door de arts in opleiding, zoonlief was een huilbaby (geen hulp), borstvoeding liep slecht (geen begeleiding), ik kreeg een postnatale depressie (geen hulp), fysieke problemen (oa darmproblemen, hormonale problemen, extreme vermoeid (weer geen enkele hulp of begeleiding).
Ik wilde zo graag een kindje maar ik ben nog nooit zo verdrietig geweest als toen. Tweede zoon, betere bevalling en dat was thuis en gelukkig een goede ervaring, borstvoeding lukte maar kort want zoonlief was een extreme huilbaby (dag en nacht en idd geen hulp), en dan nog maar te zwijgen over alle gezondsproblemen die mijn kinderen hadden in die eerste jaren waarbij artsen niet veel verder kwamen dan adviezen om slagroom te geven aan een ondervoed kind met koemelkallergie, geen diagnose geven van astma (wat levensgevaarlijk werd), loperamide geven aan een kind dat al weken diarree heeft (verstoorde darmflora, maar ach daar doe je als arts gewoon lekker niks mee net als met de rest). Mijn zoons waren continu ziek en negen maanden van het jaar kwam ik de deur nauwelijks uit omdat ik simpelweg niet weg kon. Ik ben veel te veel over mijn grenzen gegaan. Helemaal omdat ik ook niet hersteld was van Pfeiffer een aantal jaren daarvoor. Ik had dat niet echt door omdat ik alleen maar de boodschap kreeg dat ik een overbezorgde moeder was en omdat mijn zoons nu eenmaal niet zo waren als in de boeken vonden ze blijkbaar dat er niks hoefde te gebeuren.
Sorry, ik heb mijn gal ff gespuid. Ook al zijn mijn zoons volwassen, het verdriet en de zorgen uit die tijd staan nog steeds heel dicht bij me.
Het klinkt ook wel echt heel erg zwaar zeg... Petje af dat je dat hebt gered.
De niet kloppende betiteling van overbezorgde moeder ken ik helaas te goed. Die is buitengewoon irritan