Het leven van een ander

Stel je voor: op een ochtend word je wakker naast de man die je de avond er voor hebt ontmoet.

Alleen blijken er ondertussen 12 jaren voorbij te zijn! Je bent inmiddels met hem getrouwd, en jullie hebben drie kinderen. Maar hoewel zij jou kennen, herinner jij je niets van hun.

Je echtgenoot is een vreemde voor je. Hoe ga je daar mee om? En waarom ben je 12 jaar van je leven vergeten?

Dat is het verhaal van Frédérique Deghelts boek Het leven van een ander. Ik was erg benieuwd naar dit boek. En het leek me heel leuk.

Maar ik weet niet of het kwam doordat ik snotverkouden was toen ik het las, en zo duf als een konijn, maar ik vond het een vervelend boek. Vooral omdat het lastig geschreven is.

Dialoog is één geheel met beschrijving

Het is geschreven in de ik-vorm. Marie vertelt de lezer wat er gebeurt. Maar het punt is dat als er iets wordt gezégd, dit net zo wordt beschreven als Marie's gedachten. Hier onder een voorbeeld, waarin beschrijving en dialoog in elkaar overgaan.

'Ik bedank Lucas snel om te vermijden dat ik alleen met hem achterblijf. Francois sluit me in zijn armen. Alles goed met je, kun je de schok verdragen? Hij wacht tot de anderen ver genoeg weg zijn en stelt voor nog iets te gaan drinken.'

De zin alles goed met je, kun je de schok verdragen is iets wat iemand zegt, maar dit wordt niet aangegeven.

Als het Frédérique Deghelts bedoeling was om de lezer te laten voelen hoe verwarrend Marie's leven is, dan werkt deze methode goed.... Misschien wel iets té goed. Ik werd er tenminste niet goed van.

De diepere laag

Dit is typisch zo'n boek waar een diepere laag in zit. Worden wij wie we willen zijn? Wat betekenen herinneringen? En hoe belangrijk zijn ze in een relatie? En wat als we níét zijn geworden wie we wilden worden? Hoe erg is dat dan?

Allemaal vragen, maar om nou te zeggen dat ik antwoorden heb gevonden. Nee.

Ontknoping

Op een gegeven moment was het enige wat me er van weerhield dit boek in een hoek te gooien mijn nieuwsgierigheid. Ik wilde weten waarom Marie haar geheugen was kwijtgeraakt. Want dat moest wel heeeeel erg zijn. Toch?

Laat ik zeggen dat ik die reden een teleurstellend vond. Want ik wil natuurlijk niet de ontknoping verklappen. Laat ik het zo zeggen: het is maar goed dat niet iedere vrouwe zo reageert als Marie, want dan zouden er heel wat dames met geheugenverlies rondlopen denk ik.

Conclusie

Het idee van Het leven van een ander vind ik nog steeds leuk. Maar de manier waarop het is uitgewerkt vond ik matig. Ik kan niet zeggen dat ik het boek met plezier heb gelezen.

Het beste wat ik er aan heb overgehouden is de vraag: 'Hoe zou ik het vinden als ik morgenochtend zou wakker worden en mijn man en mijn kinderen niet meer herkende?"